ҚАЙСИ ЎҒИЛДАН КАМДИР ҚИЗИНГИЗ

У қариган чоғида ичкиликка рўжу қўйди. Қачон қараманг, маст-аласт ҳолатда кўча-куйда тентираб юргани юрган: “Ҳаётда яшашдан нима фойда, орқамда қоладиган ўғлим бўлмаса, ўрним йўқ бўлиб кетса. Мен ўзи ким учун яшаяпман?”, дейди нуқул одамларга қараб. Ҳали пенсия ёшига етар-етмас, ҳеч қаерда ишламай қўйган. Шундай бўлсада, унинг бирдан бир мақсади, қандай бўлмасин ҳар куни ичкиликка пул топиш ва уни истеъмол қилишдан иборат эди.

Уйда эса хотини эрининг бу аҳволидан қаттиқ изтироб чекади, кўчага чиқса одамларнинг юзига қарашдан уялади. Лекин бирор марта ҳаётидан нолиганини, бирор кишига шикоят қилганини эшитмайсиз. Нима бўлганда ҳам аёл қизларининг келажагини ўйлаб, куну тун меҳнат қилишга, уларни беками кўст ўстиришга, айниқса, яхшироқ жойларга узатишга ҳаракат қилади: “Болаларнинг айби нимада ахир, улар қиз бўлиб туғилгани учун айбдорми?”. Шу тариқа олти нафар қизнинг 4 нафарини уйли-жойли қилишди, 6 нафар набирали бўлишди.

Иссиқ жоннинг иситмаси бўлади, деганларидек, Моҳира опа қаттиқ бетоб бўлиб тўшакда ётиб қолди. Яхшиямки, қизлари бор экан, бири шифокорга олиб борди, бири рўзғорига қарашди, бири эса медицина ҳамшираси бўлгани учун уч маҳал врач ёзиб берган муолажани қилди. Онанинг кўзларига ёш қалқиди...

Бу манзарадан таъсирланган ота ўзининг номақбул хатти-ҳаракатларидан қаттиқ пушаймон бўлди. Бетоб ётган хотини, ўзларининг бор меҳр-муҳаббатларини ота-онасидан аямаган қизлари олдида ўзини айбдор ҳис қилди ва шу заҳоти юрагининг туб-тубида ётган аланга мил-милт ёнгандек бўлди: “Ахир менинг қизларимдек гўзал ва меҳрибон қизлар қаерда бор экан, қайси ўғил боладан кам улар”,  дея кўзларида ёш қалқиди. Бир умр ёмонлигини яшириб, яхшисини ошириб, рўзғорнинг барча қийинчиликларини ўз гарданига олиб яшаб келаётган турмуш ўртоғини йўқотиб қўйишдан қўрқиб кетди...