ОНАНИНГ СЎНГГИ ИЛТИМОСИ...

Дунёнинг ишлари доим шошилинч. Одатдагидек тик турганча нонушта қилаётган эдим. Онам одатдагидек қистарди:
- Ўтирсанг-чи, болам. Бирпас ўтиргин.
- Бўлди, кетдим.
- Шошма, болам. - Онам кўзимга одатдагидан бошқача, қандайдир мунг билан термилди. - Гап бор.
Типирчилаб соатга қарадим: ҳали бензин олиш керак, ишга бориш керак, кейин нашриётга ўтиш...
- Нима эди?
Онам кўзимга ҳамон маъюс термилиб ўтирарди.
- Суратга тушайлик, - деди тўсатдан.
Ажабландим.
- Нега?
- Яқинда мен ўламан.
Онам бу гапни худди: "Қўшниникига чиқиб келаман", дегандек оҳангда айтди. Кулиб юбордим.
- Қўйсангиз-чи, ойи.
Шундай дедим-да, чиқдим кетдим.
Орадан икки ҳафта ўтдию...
Кечалари уйғониб кетаман, ўйлайман. Ўйлайман: сен номард, сен аҳмоқ нимага, нимага ўшанда кулдинг?
Суратга тушишга вақтинг йўқмиди? Керак бўлса топасан-ку! Китоб учун, журнал учун, иш устида, боғда, кўчада...   Нима, сен киноюлдузмисан? Жаҳоншумул шахсмисан? 
Ана, бир даста суратинг ётибди. Ҳар хил. Ҳар ерда... 
Фақат... Онанг билан тушган суратинг йўқ!