ҚЎШИҚЛАРИ БАРЧАГА ЁҚАРДИ

Отақул Ҳасанов деганда кўз олдимизга новча бўйли, кенг елкали, кўнгли очиқ йигит келади. Оқдарёда уни танимаган, суҳбатидан баҳраманд бўлмаган катта ёшдаги кишилар кам топилса керак. Бутун умрини санъатга, қўшиқ айтишга бағишлаган Отақул ўз соҳасида тенгсиз эди. Бу муболаға эмас, балки бор гап. Саҳнада унинг овози янграганда залга жимлик чўкар, мухлислар унинг қўшиқларини жону дили билан тинглашарди. Айниқса, буюк шоирларимиз Навоий, Бобур, Машраб ғазаллари билан айтиладиган қўшиқларни маромида ижро этиши дилларга завқ бағишларди. Шеърларга мусиқа танлашда ҳам қобилият борлиги сезилиб турарди. Кунлардан бир кун мен унга она ҳақидаги "Соғинч" шеърини бериб иложи бўлса, қўшиқ қилишни илтимос қилдим. Орадан кўп ўтмай, Отақул қўшиқ тайёр бўлганлигини, агар вақтим бўлса, эшитиб кўришимни айтди. Бордим. Бинойидек қўшиқ яратибди у. Мусиқаси ҳам жойида бўлибди.
Отақул билан худди ака-укадек бўлиб кетгандик. Оиламизнинг, барча қариндошларнинг тўйига уни ҳофиз сифатида таклиф қилардик. Тўйларни ҳам юқори кайфиятда шоду хуррамлик билан ўтказар, ниҳоятда камтарин эди.
Аммо ўтган йили ижоди айни гуллаган бир пайтда шафқатсиз ўлим ажойиб ҳофиз укамизни орамиздан олиб кетди. Унинг орзулари, айтилмаган қўшиқлари кўп эди. Барчаси биз учун армон бўлиб қолди. Йиллар ўтаверади, дунёга янги авлод келади. Аммо Отақул Ҳасановдек ҳофизнинг номи ўчмайди.