Турмуш чорраҳаларида “ПЕНСИЯМ КЕЛДИМИ, ҚИЗИМ?”

Бутун умр колхозда ишлаган, ёши саксондан ошган бўлсада, уйда ҳам тинч ўтирмай, ҳали рўзғор ишлари-ю, томорқадаги экинларга қарашиб турадиган  Сарвиноз хола тўсатдан оғриб қолди. Умри давомида бирор марта укол олмаган онасини еру кўкка ишонмайдиган қизи Сабоҳат қўшни қишлоққа келин бўлиб тушган бўлсада, кун-ора келиб онасининг ёнида бўлади. Онаси ёқтирган ов-қатларни тайёрлаб беради. Лекин карантин пайтида кўчада машина қатнамаганлиги боис Сабоҳатнинг келиб-кетиши анча қийин. Камида беш-олти чақирим пиёда юриши керак. Бундан ташқари укасининг хотинини ёқтирмайди. Азалдан уни жини суймайди. Бунинг сабаби бор эди. Укасининг никоҳ тўйида ўша келин битта никоҳ кўйлаги учун сал қолувди тўйни бузишга. Укасига салондан фалон никоҳ кўйлак олиб бермасангиз ЗАГСга бормайман, деб оёқ тираб олган. Иложсиз қолишиб, қарз-қавола қилиб унинг шартини бажаришганди. Пулга ўч эди. Шу-шу бўлдию, қайнопа ва келин бир-бирларини хушлашмайди. Сабоҳатнинг ўз ота уйига келиши, онасини ҳолидан хабар олиши келинига малол келаётганди.
- Эна, - деди Сабоҳат, - сизни бир неча кунга уйга олиб кетсам, нима дейсиз? Набираларингиз ҳам хурсанд бўлишади.
- Билмасам болам, сенга ортиқча юк бўламанми, дейман-да. Пенсиямни олгандан кейин борганимда яхши бўларди-да.
- Пенсиянгизни ўйламанг, ўзим олиб келиб бераман.
Шу куни Сабоҳат онасини уйига олиб келиб парвариш қила бошлади. Бундан келин хурсанд эди. Онасини уйига олиб кетишда укасига тайинлади.
- Энамнинг пенсиясини олиб келса, менга хабар қил, ўзим олиб кетаман, - деди. Яна келин олиб ишлатиб юбормасин, хўпми.
Ука “хўп”, дегандек, бош қимирлатди.
Орадан бир неча кун ўтди. Аммо онасининг пенсиясидан дарак йўқ. Укасига телефон қилса, негадир кўтармади. Кўнгли сезди. Демак, телефонни укаси олмаяптими, пенсия пулини келини олиб ишлатиб қўйган. Сабоҳат шу хаёллар оғушида укасининг уйига етиб келганини сезмай қолди.
Ҳовлида укаси картошкага сув қуяётган экан. Опасини кўриб ўнғайсиз аҳволга тушди.
- Пенсияни олдингми?
- Опа, шу десангиз, қайнонамнинг туғилган куни эди, шунга келинингиз олиб ишлатиб қўйибди. Энди ўрнига ойлигимдан бераман, хафа бўлманг.
«Ҳа, берасан, олдин ҳам бир марта шундай бўлувди, ҳалигача бераяпсан», дегиси келдию, индамади. Оилада жанжал бўлмаслиги учун индамаётганди.
Ҳозир уйига бориши билан онаси пенсиямни олиб келдингми, деб сўраши аниқ. Нима деб жавоб беради. Касал ётган онасига бор гапни айтса, хафа бўлиб қолиши турган гап. Бировдан бўлса ҳам қарз олиб онасига мана пенсия пулингиз, деб олиб бориши шарт. Шундай қилди ҳам. Йўл-йўлакай тижорат билан шуғулланадиган дугонасидан қарз олиб уйига қайтди.
Худди ўзи ўйлагандек бўлди. Эшикдан кириши билан онаси сўради:- Қизим, пенсиямни олиб келдингми?
- Ҳа, энажон, олиб келдим, мана.
Она қалтираган қўллари билан пулни оларкан, қизини дуо қилди.
- Энажон, сиз соғ бўлсангиз бўлди. Бизга бошқа нарса керак эмас, - дедию, онасини қучоқлаб йиғлаб юборди….