МЕҲРСИЗ ЎҒИЛ

Муштипар она ўғлини қийналиб, ўзи емай ичмай вояга етказди, олийгоҳда ўқитди. Ўғил эса қобилиятли бўлганлиги учун шаҳардаги нуфузли ташкилотда ишлай бошлади. У ташаббускор, билимли бўлганлиги боис бирин-кетин мансаб пиллапояларидан юқорилай бошлади. Илгарилари ойда бир марта келадиган ўғил бора-бора икки, уч ойда байрамларда онасини йўқлайдиган бўлди. Ўғли келгач она бояқиш ўзини қўярга жой тополмас, топган-тутганини дастурхонга қўяр, ўғли ёқтирган таомларни пишириб берарди. Бироқ фарзанди иши ниҳоятда кўплигини баҳона қилиб бир икки соат ўтар-ўтмас йўлга ошиқарди. Она эса ўғлининг дийдорига туймай афсусланиб, унинг ортидан мунғайиб қараб қоларди.
Сўнгги пайтларда онанинг тез-тез тоби қочадиган бўлди. Маҳтумқули айтганидек,  дарднинг ёмони қарилик экан. Ёши 90 дан ошган она ёлғиз ўзи яшарди. Тоби қочиб қолган пайтларда қўни-қўшнилар ёрдамга келар, кечалари ёнида тунаб қолишарди. Тунлари эса онаизор ўғлининг отини айтиб чақирар, кўзини очганда эса фақат зулматни кўрарди. Бу ҳақда қўшнилар ўғлига бир неча бор айтганларида ҳам ундан дарак бўлмади.
Баҳорнинг илк кунларида онаизор ўғлининг йўлларига кўз тикиб бу дунёни тарк этди. Бу ҳақда пойтахтдаги ўғлига хабар жўнатишди. Ёлғиз фарзанд ҳам жанозадан бир-икки соат олдингина етиб келиб, кўзда ёш билан онасининг жонсиз гавдасини қучоқлади: 
-    Мени кечиринг, онажон...
Аммо жонсиз танадан садо чиқмас, она эса унинг бу сўзларига зор ҳам эмасди...
Бундай меҳрсиз фарзандларга шоирнинг қуйидаги мисраларини эслатгимиз келади:
Тириклигида қилмасанг агарда шод,
Ўлганда хоҳ қил, хоҳ қилма фарёд...